Villar de Mazarife

Zo, nu even tijd voor een uitgebreid verslag van de laatste dagen.

Zondag 22/9: Calzadilla de la Cueza.
's-Avonds weer met een heel stel aan tafel. We zitten naast een stel uit Australië en zowaar, voor het eerst, uit Nederland. Die komen uit Olst, zijn in mei begonnen in St.JPdP maar moesten na een week naar huis vanwege een ernstige ziekte van zijn moeder. Nu vervolgen ze hun tocht vanuit Pamplona. De man uit Australië heeft The Way gezien en wilde dat ook. Zijn vrouw is mee maar trekt het absoluut niet. Die wil zoveel mogelijk met de bus maar die gaat hier helemaal niet of anders misschien 1x per dag. Het is gezellig.

Maandag 23/9: naar Sahagún, 22 km.
Vanwege de hitte gaan we al om half 7 op pad, het is nog behoorlijk donker. We lopen vrijwel de hele dag op een pad langs een weg, dus echt verkeerd lopen kan bijna niet. Toch blijft het lastig om de markering in het donker te zien. Sommigen hebben een lampje op hun hoofd, zoals de mijnwerkers vroeger, maar dat hebben we niet. Het gaat allemaal goed.
We pauzeren even bij een oud klein kerkje en rond 12 uur zijn we in de Refugio Municipal. Deze is in een oude kerk, 8 nissen met elk 4 stapelbedden. Als ik dit zit te schrijven komt het Franse stel net aanlopen, ze slapen bij ons in de nis. Alle benedenbedden zijn dus bezet.
We lopen Sahagún even in. Bij een Farmacia zien we dat het 45 graden is. Weliswaar in de zon, maar wij lopen ook steeds in de zon. Schaduw is er vrijwel niet op de Meseta. Dus maar goed dat we zo vroeg op pad zijn gegaan.
In de herberg zijn veel mensen bezig om zelf te koken, vooral veel jongelui. Dat geeft een aparte sfeer. Wij gaan uit eten. Als we terug komen, wordt er nog steeds volop gekookt en gegeten. Er is 1 kooktoestel dus wel wachten op elkaar. Een jonge vrouw wil een fles wijn open maken, de kurk breekt, ze kijkt heel ongelukkig. Ik zie dat, haal ons multifunctionele zakmes en trek de rest van de kurk eruit. Ze is er erg blij mee. Ze komt uit Griekenland en loopt de Camino de Madrid, die komt hier in Sahagún samen met de Camino Frances. Ze heeft 300 kilometer gelopen en tot vandaag geen enkele pelgrim gezien!
Al met al een leuke sfeer hier, wel blijft het lang wat onrustig.

Dinsdag 24/9: naar Reliegos, 31 km.
Tot 8 uur is er geen stroom in de herberg, weer eens een nieuwe ervaring. Sommigen beginnen toch al voor 6 uur met inpakken en rond een uur of 6 is iedereen bezig. Alles in het donker, gelukkig hebben we nog een klein lichtje bij ons (nog bedankt, Don) en kunnen we goed kijken of we niets vergeten. Even snel een joghurtje en banaan, ook in het donker, om half 7 staan we buiten.
We hebben een rustige dag voor de boeg, er staat 18 kilometer gepland voor vandaag. De hele dag weer een pad langs de weg, niet veel bijzonders dus. Om kwart voor 11 zijn we al in El Burgo Ranero, het geplande eindpunt voor vandaag. De herberg gaat echter pas om 1 uur open. We drinken koffie en eten wat op het terras tegenover de herberg. En dan bedenken we ineens: zullen we doorlopen naar Reliegos? Weliswaar 13 kilometer verder maar het is vandaag niet zo heet als gisteren. Wel zonnig maar ook een lekker windje, dus prima weer om te lopen. Naast ons zit een man met een boekje waarin alle overnachtingsadressen staan, ik vraag of we er even in mogen kijken en bel voor de zekerheid een albergue in Reliegos. We kunnen daar terecht en besluiten door te lopen. Die man blijkt een Belg te zijn, hij komt uit Waavre (30 kilometer onder Brussel) en is daar op 24 juni vertrokken. Hij is vandaag dus precies 3 maanden onderweg, wij een maand. Zijn bril en telefoon is kapot, hij heeft dus een flink probleem en hoopt dat ze hem in León hiermee kunnen helpen.
Rond 12 uur gaan we verder, we hebben weer een pad langs een weg voor de boeg. Bijna 13 kilometer lang, enorm saai dus. Rond kwart voor 3 zijn we bij de herberg, we vragen of ze ook een 2-persoonskamer hebben. Die hebben ze maar kost 49 euro, teveel voor een pelgrim. Een bed op een kamer met meerderen kost hier 9 euro, dat doen we. We komen in een kamer met 6 bedden, geen stapelbedden. Het ziet er heel schoon en netjes uit. Een eerste kamer is vol, wij zijn en blijven de enigen op deze kamer. Dus hebben we alsnog een 2-persoonskamer tot onze beschikking!
Reliegos is een dorp van 300 inwoners. Er zijn 3 herbergen waar totaal 100 pelgrims kunnen slapen. We gaan in het dorp eten en komen aan tafel bij Gaby (omgeving München) en Monika (Berlijn). Beiden zijn in Burgos begonnen en hebben elkaar vandaag toevallig ontmoet. Gaby heeft vorig jaar de Camino gelopen en hierbij veel problemen gehad. Ze heeft toen veel hulp gehad, bijzondere dingen meegemaakt en daarover een boek geschreven. Dit boek is net uit, zit in haar rugtas en brengt ze nu symbolisch naar Santiago.
Ze heeft een echtpaar ontmoet die een zoon hebben verloren in Afghanistan. De man is hierdoor aan de drank geraakt maar kreeg door dat dit geen oplossing was. Nu lopen ze samen de Camino, de as van hun overleden zoon mee..... Als je dit soort verhalen hoort, springen de tranen in je ogen.

Woensdag 25/9: naar León, 25 km.
Gaby is ook vroeg wakker en loopt in het begin met ons mee. Ze is al een keer in het donker verkeerd gelopen (12 kilometer) en wil dit niet nog een keer meemaken. Ik vertel haar onderweg wat we vorig jaar in Lourdes hebben meegemaakt, ze vindt het heel bijzonder. Dan vertelt ze dat haar zoon, hij is nu 16 jaar, een goedaardige tumor in z'n hoofd had toen hij bijna 2 jaar was. Zware medicijnen deden de tumor verdwijnen maar door allerlei vervelende bijwerkingen heeft hij tot z'n 12e geen normale jeugd gehad. Nu gaat het gelukkig goed met hem. Ik zucht, wat moet dat ongelooflijk zwaar voor haar zijn geweest. Dan vertelt ze nog dat ze 5 jaar geleden borstkanker heeft gehad en dat ze, toen ze hiervan genezen was, zich heeft voorgenomen naar Santiago te lopen. Als ik vertel dat Hennie 2 jaar geleden hetzelfde had, breekt ze. Ze loopt naar Hennie, omhelst haar, de tranen stromen over haar wangen. Wat een bijzonder moment met een vrouw die we 24 uur daarvoor nog nooit hebben gezien.
In Mansilla de las Mulas gaat zij ontbijten, wij lopen verder. We nemen ontroerd afscheid. Voor 12 uur zijn we in León maar het duurt dan nog meer dan een uur voordat we in het centrum zijn. We slapen bij de zusters van Santa Maria de Carvajal. Slaapzalen vol stapelbedden, mannen en vrouwen gescheiden. Gaby zien we ook heel snel verschijnen, we zien hier meer bekenden.
We lunchen wat, bekijken León en bezoeken de kathedraal. Deze is heel bijzonder door de 1800 m2 gebrandschilderde ramen, schitterend om te zien. Gaby komen we hier ook weer tegen, zij maakt een foto van ons, wij van haar.

Na het eten is er om half 10 een pelgrimszegen. Vlak ervoor spreek ik nog even met een man uit Litouwen en Ruby (uit Duitsland) die met z'n dochter loopt. We lopen naar de kapel. Er liggen boekjes in diverse talen; Spaans, Italiaans, Engels, Duits, Frans. Geen Nederlands, dus Hennie hoeft geen boekje. Ik heb m'n leesbril niet bij me dus hoef ook niet. No gafas (geen bril), zeg ik. Maar zo gemakkelijk kom ik er niet vanaf. Er komt ergens een leesbril vandaan en ik krijg alsnog een boekje in m'n handen geduwd. Voordat we de kapel echt in mogen, krijgen we instructies van een non. In het Spaans, lekker duidelijk voor iedereen. Ik heb nog zeker 10 jaar Spaanse les nodig om er ook maar iets van te begrijpen. Het is een serieuze zaak als ik het zo bekijk. We moeten ook nog even een stukje van een psalm zingen, ook in het Spaans, en dan mogen we de kapel in. Er zitten een 10-tal zusters, het nachtgebed begint. Ik kijk in het boekje maar ben al snel de draad kwijt. De instructie-non geeft af en toe aan wat we moeten doen; staan, zitten, meezingen. Op het eind moeten we allemaal een psalm meezingen. Ik heb geen idee welk lied en waar in het boekje en sla het dicht. Ik ben niet de enige. De instructie-non staat op en loopt de banken langs. Als ze ziet dat iemand niet op de goede bladzijde zit, pakt ze het boekje, zoekt de goede bladzijde op en geeft het terug met een blik alsof je iets verschrikkelijks hebt gedaan. Ik behoor dus ook tot 1 van die zondaars.
Er volgt nog een opsomming van alle nationaliteiten die vandaag bij de zusters overnachten en tot slot de goede wensen voor het vervolg van de tocht. Dat laatste in het Spaans, maar zowaar ook nog in het Engels en Frans.
We gaan naar bed. De stapelbedden staan dicht op elkaar, sommigen zelfs pal naast en achter elkaar. Dan krijg je dus een soort 2-pesoonsbed, zowel onder als boven. Ik heb zo'n bed, beneden. Tijdens de lunch vanmiddag zagen we 2 behoorlijk dikke mannen komen aanlopen, enorm bezweet. Ik dacht toen nog ...... En ja hoor, daar ligt een van die mannen pal naast mij. Op z'n zij, bijna op mijn matras, lekker te snurken. Dat wordt een lange nacht, denk ik bij mezelf. Het is niet te geloven, ik heb toch nog geslapen.

Donderdag 26/9: naar Villar de Mazarife, 21 km.
Het duurt even voor we León uit zijn. Zo´n 7 kilometer weer langs de weg, dus veel verkeer en lawaai. Gelukkig is er vanaf hier een alternatieve route, die nemen we. Ietsje langer maar beter dan nog eens 12 kilometer langs een drukke weg.
Onderweg spreek ik even met John uit Wales (geen Engeland!) en Patrick uit Newcastle. Die is 75 jaar, in StJPdP begonnen en wil naar Santiago lopen. Hij loopt langzaam, heeft problemen met z'n longen maar loopt toch gemiddeld 22 kilometer per dag. Rond 1 uur zijn we in Villar de M, we slapen in een herberg met een grote tuin en heerlijke ligstoelen. Zo kunnen we ook even rustig genieten van het (nog steeds) mooie weer hier.

Tot zover dit verslag, misschien probeer ik vanavond nog even de foto´s te plaatsen. Groetjes aan iedereen,
Hennie en Fons.