Calzadilla de la Cueza
Blijf op de hoogte en volg Hennie en Fons
22 September 2013 | Spanje, Calzadilla de la Cueza
Hier zijn we weer vanuit een zeer zonnig en warm Noord-West Spanje met een overzicht van de laatste dagen hier.
Donderdag 19/9: Hontanas.
Als we aankomen is er altijd een vast ritueel; douchen, wasje doen, dagboek bijwerken, de route voor morgen (en de dag erna) bekijken, zien of er voldoende slaapplaats is, de voeten verzorgen. Als dat zo´n beetje gebeurd is, gaan we nog even het dorp in. Er is hier maar 1 straat, het leeft helemaal van de pelgrims. We spreken Ralf (Duitsland) en Wolfgang (uit Duitsland geemigreerd naar USA) even. ´s-Avonds eten we met 12 man in de herberg. 3x Spanje, 1x USA, 1x Duitsland, 1x Engeland, 1x Korea, 2x Japan, 1x Finland en 2x Nederland. Dus weer zeer internationaal, voertaal Engels. We krijgen heerlijke paella voorgeschoteld, iedereen smult ervan. Na het eten begint een van de Spanjaarden spontaan te zingen, anderen volgen met een lied uit hun eigen land. Dat geeft toch weer een heel bijzondere sfeer, zo´n avond met wildvreemde mensen.
Vrijdag 20/9: naar Itero de la Vega, 20 km.
Om half 6 begint al het gerommel op de kamer, 6 uur gaan wij er ook maar uit. Even naar een barretje voor het ontbijt, 7 uur op stap. het is nog aardig donker. We lopen langs het oude klooster van San Anton en drinken rond 9 uur koffie in Castrojeriz.
We krijgen een flinke klim voor onze kiezen, daarna een kale hoogvlakte. Dit is wat ons de komende 150 kilometer te wachten staat, de Meseta!
We zijn vroeg in Itero, even na 12 uur. Een prima herberg, 5 man op de kamer. We slapen met Patrick en Denise (Colorado-USA) die samen met hun nichtje uit Frankrijk wandelen.
We spreken Milly en Eric weer even, die komen we bijna dagelijks tegen. En we zien de man uit Zuid-Afrika weer eens die in Roncesvalles bij ons aan tafel zat en vertelde dat hij in de Pyreneeën de taxi had genomen.
´s-Avonds eten we eens met ons tweeën, ook wel weer eens leuk.
Zaterdag 21/9: naar Villalcazar de Sirga, 28 km.
We denken om 7 uur te ontbijten maar de bar is nog dicht. In Spanje nemen ze het niet altijd zo nauw met de tijd, dat merken we nu weer. Toch willen we vroeg weg want we hebben aardig wat kilometers voor de boeg. We nemen 4 joghurtjes uit de rugzak en gaan om kwart over 7 op stap. Als we rond 8 uur achterom kijken, zien we een prachtige lucht. Foto volgt. Het is rustig met pelgrims vandaag, we zien er niet zoveel. We lopen een tijdje langs het kanaal van Castilië, 2 man lopen met een stok en emmer langs de kant naar iets te zoeken. Que busca usted? (wat zoekt u?) vraag ik. Dat had ik net zo goed kunnen laten want van het antwoord begrijp ik helemaal niets. En de emmer is nog leeg, dus daar word ik ook niet wijzer van. Para comer? (om te eten?) vraag ik nog. Si. Al met al dus niet heel veel wijzer geworden.
We komen in Fromista, daar staat een mooie kerk. Waar we ook komen, overal loopt de route langs een kerk. Behalve hier! Voor we het weten, zijn we Fromista alweer uit. Dan maar niet, er komen vast nog meer kerken.
Een pad vlak langs de weg, verderop is er een variant. We kiezen voor die variant maar dat is ook niet echt een leuk pad. Lange rechte stukken, weinig afwisseling. Maar dat is nou eenmaal wat ons een aantal dagen te wachten staat.
Na 3 uur zijn we op de plek van bestemming. Een herberg, 10 stapelbedden op de kamer. Geen bekenden en, heel vreemd, de sfeer bevalt ons hier absoluut niet. Geen idee hoe dat komt, het zal wel aan ons zelf liggen. In dit dorp is verder niets, uiteindelijk vinden we nog een piepklein winkeltje waar we wat inkopen voor het ontbijt van morgen doen. Want ontbijten in de bar kan pas vanaf 8 uur en dat vinden we veel te laat.
Zondag 22/9: naar Calzadilla de la Cueza, 23 km.
Hennie heeft slecht geslapen, ze maakt zich zorgen over de behandeling van mijn blaren. Volgens mij is de behandeling echt wel goed, alleen is het vervelend dat er steeds weer nieuwe blaren komen. Misschien toch wat minder kilometers maken?
Voordat we vertrekken, vertelt een jonge man uit Frans Canada dat hij het eigenlijk maar niets vindt hier in Spanje. Dat geren om een slaapplaats bevalt hem absoluut niet. Hij slaapt daarom het liefst buiten. Hij is in Frankrijk (Le Puy) begonnen en daar vond hij veel meer het pelgrimsgevoel dan hier in Spanje. Het is verworden tot een soort massa-toerisme volgens hem. En misschien heeft hij wel gelijk. De enorme toeloop van Amerikanen als gevolg van de film "The Way" is inderdaad een beetje storend en wellicht gaat de Camino aan z'n eigen succes ten onder.
Weer rond 7 uur op pad, de eerste 6 kilometer opnieuw een pad langs de weg. Het is nog donker, verdwalen kunnen we niet zo makkelijk. In Carrión de los Condos drinken en eten we wat, er zitten heel wat pelgrims. Even na 9 uur verder, 17 kilometer Meseta voor de boeg. Eerst nog een weg, verderop een pad. Vrijwel recht, eentonigheid troef. Schaduw is er bijna niet, het wordt al snel bijzonder heet.
Er passeren diverse fietsers, ineens iemand op een eenwieler! Dat is toch wel een bijzonder gezicht. Een soort stuur om z'n handen op te laten rusten, rugtas met schelp op z'n rug.
We halen een ouder stel in, Fransen uit het zuiden van Frankrijk. We hebben hen al eerder gesproken, zij heeft erg veel last van blaren. Ze lopen hand in hand, aandoenlijk om te zien. De man vertelt dat z'n vrouw 77 is, zelf is hij 74!
We zijn blij als we rond 1 uur op de plek van bestemming zijn. Diverse pelgrims lopen nog 6 kilometer verder, wij hebben het voor vandaag gehad. Maar weer eens een beetje luxe, 2-persoonskamer in een hostal.
Zo, dat is het dan weer. het lijkt allemaal enorm spannend wat we doen. Tot op zekere hoogte is dat misschien wel zo maar er is toch ook sprake van een opvallende eentonigheid, elke dag weer.
Vroeg op, rond 7 uur op pad. En dan alleen maar lopen, af en toe eens een praatje met iemand onderweg. Een kopje koffie als dat kan, een lunch als dat kan, verder alleen maar lopen. En dat is best zwaar. Soms zie je mensen bijna strompelen, je vraagt je wel eens af hoe die dan op de plek van bestemming moeten komen. Afzien dus. Dan is het altijd weer de vraag hoe onze slaapplaats eruit ziet. Soms valt het mee, soms valt het tegen. Dan het vaste ritueel: douchen, wasje, dagboekje, voetjes, route voor morgen, even uitrusten. Wat drinken op een terras, meestal het moment voor gesprekken met andere pelgrims. Tussen 7 uur en half 8 eten, soms met meerderen, soms met ons tweetjes. Daarna ligt iedereen vrij snel in bed. Geen TV, geen internet (alleen dit verslag), geen krant, geen idee wat er allemaal in de wereld gaande is. En dat zo´n 6 tot 7 weken. Eentonig dus, maar wel uitermate bijzonder!
We gaan direct de foto´s nog even proberen.
Groetjes aan iedereen,
Hennie en Fons.
Donderdag 19/9: Hontanas.
Als we aankomen is er altijd een vast ritueel; douchen, wasje doen, dagboek bijwerken, de route voor morgen (en de dag erna) bekijken, zien of er voldoende slaapplaats is, de voeten verzorgen. Als dat zo´n beetje gebeurd is, gaan we nog even het dorp in. Er is hier maar 1 straat, het leeft helemaal van de pelgrims. We spreken Ralf (Duitsland) en Wolfgang (uit Duitsland geemigreerd naar USA) even. ´s-Avonds eten we met 12 man in de herberg. 3x Spanje, 1x USA, 1x Duitsland, 1x Engeland, 1x Korea, 2x Japan, 1x Finland en 2x Nederland. Dus weer zeer internationaal, voertaal Engels. We krijgen heerlijke paella voorgeschoteld, iedereen smult ervan. Na het eten begint een van de Spanjaarden spontaan te zingen, anderen volgen met een lied uit hun eigen land. Dat geeft toch weer een heel bijzondere sfeer, zo´n avond met wildvreemde mensen.
Vrijdag 20/9: naar Itero de la Vega, 20 km.
Om half 6 begint al het gerommel op de kamer, 6 uur gaan wij er ook maar uit. Even naar een barretje voor het ontbijt, 7 uur op stap. het is nog aardig donker. We lopen langs het oude klooster van San Anton en drinken rond 9 uur koffie in Castrojeriz.
We krijgen een flinke klim voor onze kiezen, daarna een kale hoogvlakte. Dit is wat ons de komende 150 kilometer te wachten staat, de Meseta!
We zijn vroeg in Itero, even na 12 uur. Een prima herberg, 5 man op de kamer. We slapen met Patrick en Denise (Colorado-USA) die samen met hun nichtje uit Frankrijk wandelen.
We spreken Milly en Eric weer even, die komen we bijna dagelijks tegen. En we zien de man uit Zuid-Afrika weer eens die in Roncesvalles bij ons aan tafel zat en vertelde dat hij in de Pyreneeën de taxi had genomen.
´s-Avonds eten we eens met ons tweeën, ook wel weer eens leuk.
Zaterdag 21/9: naar Villalcazar de Sirga, 28 km.
We denken om 7 uur te ontbijten maar de bar is nog dicht. In Spanje nemen ze het niet altijd zo nauw met de tijd, dat merken we nu weer. Toch willen we vroeg weg want we hebben aardig wat kilometers voor de boeg. We nemen 4 joghurtjes uit de rugzak en gaan om kwart over 7 op stap. Als we rond 8 uur achterom kijken, zien we een prachtige lucht. Foto volgt. Het is rustig met pelgrims vandaag, we zien er niet zoveel. We lopen een tijdje langs het kanaal van Castilië, 2 man lopen met een stok en emmer langs de kant naar iets te zoeken. Que busca usted? (wat zoekt u?) vraag ik. Dat had ik net zo goed kunnen laten want van het antwoord begrijp ik helemaal niets. En de emmer is nog leeg, dus daar word ik ook niet wijzer van. Para comer? (om te eten?) vraag ik nog. Si. Al met al dus niet heel veel wijzer geworden.
We komen in Fromista, daar staat een mooie kerk. Waar we ook komen, overal loopt de route langs een kerk. Behalve hier! Voor we het weten, zijn we Fromista alweer uit. Dan maar niet, er komen vast nog meer kerken.
Een pad vlak langs de weg, verderop is er een variant. We kiezen voor die variant maar dat is ook niet echt een leuk pad. Lange rechte stukken, weinig afwisseling. Maar dat is nou eenmaal wat ons een aantal dagen te wachten staat.
Na 3 uur zijn we op de plek van bestemming. Een herberg, 10 stapelbedden op de kamer. Geen bekenden en, heel vreemd, de sfeer bevalt ons hier absoluut niet. Geen idee hoe dat komt, het zal wel aan ons zelf liggen. In dit dorp is verder niets, uiteindelijk vinden we nog een piepklein winkeltje waar we wat inkopen voor het ontbijt van morgen doen. Want ontbijten in de bar kan pas vanaf 8 uur en dat vinden we veel te laat.
Zondag 22/9: naar Calzadilla de la Cueza, 23 km.
Hennie heeft slecht geslapen, ze maakt zich zorgen over de behandeling van mijn blaren. Volgens mij is de behandeling echt wel goed, alleen is het vervelend dat er steeds weer nieuwe blaren komen. Misschien toch wat minder kilometers maken?
Voordat we vertrekken, vertelt een jonge man uit Frans Canada dat hij het eigenlijk maar niets vindt hier in Spanje. Dat geren om een slaapplaats bevalt hem absoluut niet. Hij slaapt daarom het liefst buiten. Hij is in Frankrijk (Le Puy) begonnen en daar vond hij veel meer het pelgrimsgevoel dan hier in Spanje. Het is verworden tot een soort massa-toerisme volgens hem. En misschien heeft hij wel gelijk. De enorme toeloop van Amerikanen als gevolg van de film "The Way" is inderdaad een beetje storend en wellicht gaat de Camino aan z'n eigen succes ten onder.
Weer rond 7 uur op pad, de eerste 6 kilometer opnieuw een pad langs de weg. Het is nog donker, verdwalen kunnen we niet zo makkelijk. In Carrión de los Condos drinken en eten we wat, er zitten heel wat pelgrims. Even na 9 uur verder, 17 kilometer Meseta voor de boeg. Eerst nog een weg, verderop een pad. Vrijwel recht, eentonigheid troef. Schaduw is er bijna niet, het wordt al snel bijzonder heet.
Er passeren diverse fietsers, ineens iemand op een eenwieler! Dat is toch wel een bijzonder gezicht. Een soort stuur om z'n handen op te laten rusten, rugtas met schelp op z'n rug.
We halen een ouder stel in, Fransen uit het zuiden van Frankrijk. We hebben hen al eerder gesproken, zij heeft erg veel last van blaren. Ze lopen hand in hand, aandoenlijk om te zien. De man vertelt dat z'n vrouw 77 is, zelf is hij 74!
We zijn blij als we rond 1 uur op de plek van bestemming zijn. Diverse pelgrims lopen nog 6 kilometer verder, wij hebben het voor vandaag gehad. Maar weer eens een beetje luxe, 2-persoonskamer in een hostal.
Zo, dat is het dan weer. het lijkt allemaal enorm spannend wat we doen. Tot op zekere hoogte is dat misschien wel zo maar er is toch ook sprake van een opvallende eentonigheid, elke dag weer.
Vroeg op, rond 7 uur op pad. En dan alleen maar lopen, af en toe eens een praatje met iemand onderweg. Een kopje koffie als dat kan, een lunch als dat kan, verder alleen maar lopen. En dat is best zwaar. Soms zie je mensen bijna strompelen, je vraagt je wel eens af hoe die dan op de plek van bestemming moeten komen. Afzien dus. Dan is het altijd weer de vraag hoe onze slaapplaats eruit ziet. Soms valt het mee, soms valt het tegen. Dan het vaste ritueel: douchen, wasje, dagboekje, voetjes, route voor morgen, even uitrusten. Wat drinken op een terras, meestal het moment voor gesprekken met andere pelgrims. Tussen 7 uur en half 8 eten, soms met meerderen, soms met ons tweetjes. Daarna ligt iedereen vrij snel in bed. Geen TV, geen internet (alleen dit verslag), geen krant, geen idee wat er allemaal in de wereld gaande is. En dat zo´n 6 tot 7 weken. Eentonig dus, maar wel uitermate bijzonder!
We gaan direct de foto´s nog even proberen.
Groetjes aan iedereen,
Hennie en Fons.
-
22 September 2013 - 17:58
Linda:
Hmmm Hmmm geen kerk daar gezien? Jullie hebben zeker een heel stuk afgesneden?! ;-)
Respect hoor. Ik doe het jullie niet na. Balen van de blaren toch!!
Estée vindt trouwens dat jullie nu wel lang genoeg weggeweest zijn hoor!
X Linda -
22 September 2013 - 19:31
Frans En Tineke:
Een prachtige omgeving en mooie foto's van jullie jullie hebben prachtig weer alleen vervelend dat je weer last hebt van blaren , jullie zijn al een heel eind zeg , een geweldige ervaring groetjes tineke en frans -
22 September 2013 - 20:14
Hans En Tineke:
Hallo Fons en Hennie.
Wat een prachtige verhalen weer zeg en wat een bijzondere mensen ontmoeten jullie.
Als jullie straks weer terug zijn dan hebben jullie samen toch een prachtige periode waar jullie samen op terug kunnen kijken. Wel ontzettend veel pech met de blaren we duimen dat het spoedig de goeie kant op gaat en het herstel blijvend is. Heel veel succes met alles en geniet van alle mooie momenten.
Liefs van ons Hans en Tineke -
22 September 2013 - 21:42
Bram En Francis:
Wat een verhalen, jullie maken veel mee en toch wordt het wat eentonig.
Dat gebeurt ook als je gewoon thuis bent hoor!
Dus... Geniet er van, maar dat doen jullie evengoed wel.
Dit is toch zo'n speciale reis. Prachtig!!
Wel vervelend dat de blaren toch weer terug komen.
Succes verder xxxjes van ons
Bram en Francis -
23 September 2013 - 00:30
Charles En Ell:
Hallo jongelui,
Laat niet de moed zakken hoor! Dit is een eentonig stukkie maar er komen weer betere tijden!
Laat ons met z´n allen (zo te zien aan de reacties zijn het er veel) niet in de steek.
We vinden juist de verhalen vanuit onze luie stoel zo leuk!
Als we die Meseta zien,bekruipt ons een unheimisch gevoel en hebben we nog veel meer bewondering voor jullie prestatie.
Ondertussen heeft Ell uitgevonden wat je mankeert aan dat been Fons.
Het heet "stress of vermoeienisbreuk"
Je zou op krukken moeten lopen en je been rust gunnen,maar dat lijkt geen optie.
Wat je dan moet doen,is een dik stuk schuimrubber onder de hiel.
Bij een schoenmaker hebben ze speciale inleghieltjes,
De stand van je voet moet in ieder geval veranderd worden!
We slepen jullie naar de eindstreep,dat zie je!!!
Sterkte.
-
23 September 2013 - 07:25
Anneke:
Lieve ome Fons en tante Hennie,
waanzinnige foto van de lucht. Ben dol op lucht- en wolkenfoto's en deze is echt prachtig.
Bij het lezen van uw verhaal vroeg ik me af hoeveel mensen de kans krijgen in hun leven om, na heftige jaren, tijd te krijgen voor rust en bezinning. Het lijkt me bijzonder om zo in het "nu" te leven als u nu doet. Dat betekent dat je veel moet loslaten maar er ook heel veel voor terug krijgt.
Ik geniet van jullie verhalen en doorzettingsvermogen. Echt power spreekt daaruit.
Veel liefs
Anneke -
23 September 2013 - 16:30
Elly:
Hallo Fons en Hennie
Misschien aan de ene kant eentonig maar wel heel afwisselend door alle verhalen van al die verschillende mensen. Hoewel ik mij kan voorstellen dat het dan ook weleens een keertje lekker is om gewoon met zijn tweetjes te zijn. Ik hoop toch echt dat er een oplossing komt voor de blaren.
Ik blijf jullie volgen op jullie bijzondere tocht. Liefs Elly -
23 September 2013 - 16:51
Henk:
Hoi Hennie en Fons
Weer genoten van jullie verslag hoor , Het is wel erg zwaar geloof ik .Ik zie het in ieder geval niet zitten
Veel sukses verder .
HENK -
23 September 2013 - 21:05
Peter En Paula:
Hallo Fons en Hennie,
Ondanks de opkomende eentonigheid en lichamelijke inspanning elke dag zien jullie er bijzonder goed uit! Op tv is er elke maandag een reportage van Caminogangers. Erg leuk en sluit naadloos bij jullie ervaringen! Er waren ook 3 Amerikaanse vriendinnen van ongeveer 18 jaar die hem liepen.Wij deden andere dingen op die leeftijd..En 2 vrouwen die de hele tocht hand in hand liepen omdat de ene blind is....
Het blijft heel bijzonder en een geweldig knappe prestatie!
gr
Peter en Paula -
24 September 2013 - 01:57
Jan Wegdam:
Alles wordt eentonig als je lang hetzelfde doet.Dit hebben de thuisblijvers ook.Toch maken jullie veel mee wat j normaal niet zou beleven.Alleen al de contacten met al die mensen vanuit de hele wereld en hun motivatie zijn zaken die je nooit meer vergeet.Daar moet je een beetje ongemak voor over hebben.Wij tennissen maar door ,elke week hetzelfde groepje.Maar we krijgen er geen blaren van want voor dat moment gaan we aan de koffie. Fons en Hennie ,volhouden ,je doet het maar een keer !
Groetjes jan -
24 September 2013 - 11:40
Bert Kaan:
Wij zijn net terug uit Frankrijk. Heb net jullie geweldige verslag gelezen. Wat een bewonderenswaardige belevenissen en inspanningen. Wij hebben in de 6 weken in Fr. ook prachtig weer gehad. Veel kleine tochtjes gemaakt in de omgeving(de Vendee). Ik hoop dat je blaren genezen. Het lijkt me heel vervelend om daarmee te lopen. Ik kan me voorstellen dat jullie af en toe verlangen naar je eigen bed.
Veel sterkte en genot verder.
Hart Gr.
Bert en Marjan -
24 September 2013 - 18:47
Hans De Boer:
hoi fons en henny
Een spoor aan bekende plaatsen. Castrojeriz hebben overnacht in n waardeloos hotel met hopeloze douche. Fromista waar we lange tijd naast de wandelaars hebben gefietst. sowieso zijn dit de etappes waar wandelaars en fietsers elkaar vaak tegenkomen. De Meseta zegt mij niets maar het lijkt wel het wandelpad wat wij hebben gefietst. Balen van de blaren, maarvgelukkig gaan jullie steeds verder, dus dat kan. Succes en groeten, Hans en Janny -
24 September 2013 - 20:42
Ad En Ria:
We hebben jullie ervaringen met veel belangstelling gevolgd.
Het is geweldig wat jullie presteren.
Hopelijk gaat het met je hiel de betere kant op.
Je kunt welmerken dat het eind in zicht is door de drukte die jullie ervaren
Veel succes verder en een goede WANDELING
Tot ziens in HHW
Ad -
25 September 2013 - 20:19
Cora:
Geweldige verhalen ook als je alle dagen het zelfde gaat doen lijkt het eentonig te worden maar dit is thuis en in je werk toch het zelfde.Als je straks thuis bent zal je zien dat elke dag wat nieuws heeft gebracht , zet door hoor je bent al zo,n eind opweg. n sterkte met je voeten. Gr Cora
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
