Ineens loopt alles heel anders....

Woensdag 27 april worden we gebeld door de huisarts. Bij het 2-jaarlijks borstonderzoek is bij Hennie een lichte afwijking gevonden die voor de zekerheid nader onderzoek vraagt. Omdat we 10 mei vertrekken, wordt er snel een afspraak met het MCA geregeld.

Vrijdagmiddag 29 april wordt er in het ziekenhuis opnieuw een röntgenfoto gemaakt, vervolgens een echo. Hierop is duidelijk iets te zien dat er niet hoort, dat ziet er dus niet goed uit. Men besluit meteen om een punctie te nemen, niet alleen van de borst maar ook onder de oksel waar een verdikking is te zien. De eerste berichten zijn zorgelijk, we moeten serieus rekening houden met een kwaadaardig gezwel van een ernstige graad. Het klinkt heel gek maar we blijven er allebei heel erg rustig onder, er is geen spoor van paniek. We hebben wel heel veel moeite om de consequentie hiervan te overzien, onze voettocht naar Lourdes gaat dus niet door!

De volgende dagen twijfelen we nog steeds. Wat is het risico als we eerst gaan wandelen? Desnoods wat korter? Of is dit misschien een ontkenning van de werkelijkheid die toch onontkoombaar lijkt? Uiteindelijk besluiten we dat we dit uit ons hoofd moeten zetten. Dat geeft in ieder geval wat rust en energie voor de andere reis die we nu moeten gaan.

Vrijdagochtend 6 mei zitten we bij de specialist, we houden rekening met het ergste scenario. Het eerste wat we horen is dat de punctie uit de oksel schoon is, hierin zijn geen kankercellen gevonden. Dat klinkt in ieder geval beter dan verwacht. Uit de punctie van de borst blijkt dat de cellen kwaadaardig zijn, we horen ook dat het knap is dat dit bij de röntgenfoto is gezien want het is moeilijk te zien. Via een mri-scan wil de chirurg meer inzicht krijgen in de verspreiding van de kankercellen, dat is op de echo onvoldoende duidelijk. Daarnaast wil hij de schildwachtklier nader onderzoeken. Pas daarna kan hij met een definitief behandelplan komen.

We zijn ervan overtuigd dat het belangrijk is om zelf een beetje de regie in handen te houden, dus geen overhaaste beslissingen waar Hennie zelf niet achter staat. Ook de chirurg is overigens van mening dat goed onderzoek belangrijker is dan (te) snel handelen. Het is duidelijk dat het voor ons een lastige periode wordt, veel lastiger dan de wandeltocht die we in gedachten hadden. Dat die er een keer van komt, zijn we allebei van overtuigd.
We zullen zoveel mogelijk via de e-mail iedereen op de hoogte houden. Wellicht laten we de site hierbij ook nog een rol spelen maar daar denken we nog even over na.