Pamplona
Blijf op de hoogte en volg Hennie en Fons
07 September 2013 | Spanje, Pamplona
We zijn zojuist met de bus aangekomen in Pamplona, hier blijven we nog 2 dagen. De rustdag gisteren heeft goed gedaan, voet en been zien en voelen een stuk beter. We hebben er alle vertrouwen in dat het goed komt. Bedankt voor alle meelevende reacties.
Een overzicht van de laatste dagen.
Dinsdag 3/9: St-Jean-Pied-de-Port.
Iedereen in de herberg leeft met ons mee en vraagt hoe het met ons gaat. Ik vertel wat we van plan zijn maar dat ik nog best wel veel last heb van de blaren onder m'n voet. De dokter heeft er blarenpleisters opgedaan tot ontzetting van Ria, een van de vrijwilligsters. Moolskin, dat is het beste wat er is op dat gebied volgens haar. Maar niet of nauwelijks verkrijgbaar. Ze heeft het ooit gehoord en gekregen van een Canadees. We gaan naar boven om de spullen in de rugzak voor morgen te verdelen. Debby zit daar, ze is net aangekomen uit Canada, We raken aan de praat en vertellen dat we vandaag niet konden lopen. Ze is bezig met haar spullen, heeft veel te veel meegenomen. Bijna een hele medicijnkast en daarin zitten 4 vellen Moolskin. We krijgen het grootste vel. Dit is de Camino!
's-Avonds met alle 18 pelgrims, Huberta (eigenares van de herberg) en de 4 vrijwilligsters aan tafel. We krijgen een inleiding van Huberta en daarna stelt iedereen zich voor. 1 Fransman, 1 Duitser, 3 Nederlanders, dat zijn alle Europeanen. De anderen komen uit Nieuw Zeeland, Australië, Brazilië, Canada en USA. Allemaal hebben ze gehoord of gelezen over de Camino en komen nu helemaal hier naar toe omdat ze dat ook willen doen. Is dat niet heel bijzonder?
Woensdag 4/9: naar Roncesvalles, 25 km.
StJPdP ligt op 200 meter, we moeten vandaag naar de 1400 meter.
Ria neemt nog een foto van ons, we brengen de rugzak weg voor transport en rond 8 uur gaan we op pad. Het eerste uur is het nog redelijk vlak, dan gaat het steil omhoog. Wel over een asfaltweggetje, het gaat ons vrij gemakkelijk af. Om 10 uur zijn we bij auberge Orrison, dat ligt op 800 meter hoogte. Vlak hiervoor halen we Dawn in, een Amerikaan die we kennen van de herberg in StJPdP. Hij is bekaf. Niet vreemd als je gisteren bent aangekomen uit de USA en nu zo'n tocht maakt. We drinken koffie, Dawn krijgt een Cola van ons. Half 11 gaan we verder.
Nog steeds hetzelfde weggetje, minder steil. Prachtige uitzichten, we passeren het Mariabeeld rond half 12. Er staat boven een harde wind maar het het is prachtig weer, zonnig en helder. We genieten volop van de overweldigende omgeving waarin we lopen. Rond half 2 passeren we de grens van Frankrijk en Spanje.
Nog een klein stukje omhoog en dan zijn we op de Col Lapouder, 1400 meter hoog. Om kwart voor 3 beginnen we aan de afdaling naar Roncesvalles. Dat ligt op ruim 900 meter, we komen daar om 4 uur aan. Bij het klooster daar is een enorme herberg voor pelgrims, we krijgen slaapplaats 316 en 317 toegewezen. We komen op een slaapzaal met 20 nissen, in elke nis staan 2 bedden. Gelukkig geen stapelbed. Het ziet er prima uit en we hebben een eigen nis.
We drinken nog wat met Dawn en om 7 uur eten we een pelgrimsmenu, We zitten met 8 man aan tafel, 7 uit de herberg van Huberta. Er komt nog een Zuid Afrikaan bij en zo zitten we met 5 nationaliteiten te eten. Die Zuid Afrikaan heeft 8 kilometer gelopen tot Orrison, toen kon hij niet meer en heeft een taxi besteld die hem naar Roncesvalles heeft gebracht. Een prachtige vent, daar kan je mee lachen.
Om 8 uur gaan we naar de pelgrimsmis, op het eind komen alle pelgrims naar voren en krijgen de zegen.
Donderdag 5/9: naar Zubiri, 22 km,
Nederlandse vrijwilligers begeleiden hier de vele pelgrims, de 11 monniken zijn met te weinig en te oud. Een van deze vrijwilligers vertelt dat er vannacht 340 pelgrims waren, er is plaats voor ruim 400 man. Het is hier strak geregeld, 10 uur 's-avonds gaat het licht uit, om 6 uur weer aan en om 8 uur moet iedereen weg zijn,
Fons heeft weer een aardige blaar aan de onder- en zijkant van z'n hiel, die moet eerst verzorgd worden. Om half 8 gaan we weg. Pijnloos lopen is er niet bij ondanks de paracetamol. Na 2 kilometer doen we wat boodschapjes voor het ontbijt. Na 12 kilometer zijn we in Biscarrata en drinken daar een kopje koffie op het terras bij een barretje. We kunnen hier eventueel slapen, het alternatief is 10 kilometer verder. We bellen naar een pension in Zubiri, daar kunnen we slapen. Die mevrouw daar spreekt alleen Spaans en het komt nu goed van pas dat ik dat een beetje heb geleerd. Vraag niet hoe, maar het lukt.
Ik heb opnieuw een enorme blaar op m'n hiel. Als Hennie erin prikt, spuit het vocht eruit. We krijgen van een Iers stel een doosje gaasjes. Die van ons zijn op en zij kopen een pakje bij de supermarkt, geld willen ze niet hebben. Naast ons zit een stel, hij bekijkt het en schudt verontrust zijn hoofd. Hij komt naar ons toe, het is een Spanjaard (Fransesco) en is verpleegkundige. Hij vraagt of hij ernaar mag kijken. Al met al is hij bijna 3 kwartier bezig en behandelt alle blaren. Hij kijkt wel bedenkelijk. Hij spreekt bijna geen Engels en probeert uit te leggen hoe we dit verder moeten behandelen, maar dat valt niet mee om te begrijpen. Dan is mijn Spaans toch nog onvoldoende.
Om kwart voor 1 gaan we weer verder, zeker niet pijnloos, wel iets minder. Het wordt nog een zware tocht naar Zubiri. Een slecht pad en bovendien erg warm. Maar over dat laatste willen we niet zeuren, gezien de ervaringen van Hans en Frans. In Zubiri heerst flinke paniek, heel veel pelgrims kunnen geen slaapplaats vinden. Ook niet in het volgende dorp, 6 kilometer verder. We komen Fransesco en Anna nog tegen, die proberen een overnachting in Pamplona te regelen. Ze vragen hoe het gaat en we praten nog even met elkaar.
Maar wat doen we morgen? Is het wel verstandig om zo door te gaan terwijl er ook nog problemen met slaapplaatsen zijn? Daar gaan we vanavond eens goed over nadenken.We eten het pelgrimsmenu samen met een Franse jongen, hij slaapt in de sporthal op de grond, zonder matras.
Vrijdag 6/9: Zubiri.
We hebben besloten om 3 dagen rust in te lassen. Vandaag blijven we hier, morgen gaan we met de bus naar Pamplona. We doen de hele dag rustig aan, er is hier niets te doen. Internetten is niet mogelijk. Rond half 12 zien we alweer de eerste pelgrims arriveren. Ene Hans komt bij ons aan tafel zitten en vertelt al snel veel intieme dingen over z'n leven . Hij dacht hier even de bus naar Pamplona te pakken maar die gaat maar 1x per dag, 's-morgens om 10 uur. Dus blijft hij maar hier slapen. Hij wil een week lopen, heeft een strak schema en dat loopt nu al in de war. We moeten er een beetje om lachen en vertellen wat van onze ervaringen.
Dit soort dagen zijn eigenlijk nog zwaarder dan loopdagen, we hebben het gevoel dat je er even niet bijhoort als je al die pelgrims ziet aankomen. We bellen naar Pamplona of we daar kunnen slapen, opnieuw in het Spaans. Als we 's-middags wat gaan drinken komen we Debby weer tegen. Ze heeft veel aan ons gedacht en is benieuwd hoe het is gegaan over de Pyreneeën. Zelf heeft ze in Orrison geslapen, dus er 2 dagen over gedaan.
We eten in dezelfde bar als gisteren. We drinken eerst wat en zitten al gauw met 2 Duitsers en een Nederlander te praten. Het is druk met eters, heel wat meer als gisteren. De shift van 7 uur is helemaal vol en voor 8 uur staan er ook heel wat te wachten. Uiteindelijk zitten we aan tafel met een Spaans echtpaar en een Canadees vrouwtje. Die vertelt op een gegeven moment dat ze morgen jarig is en 46 wordt. En ik ben morgen ook jarig, 64! Het Spaanse vrouwtje was gisteren jarig, onze trouwdag. Grappig allemaal. Al met al weer een beetje Spaans kunnen oefenen, dat vinden ze toch wel leuk. Als we buiten komen regent het, voor het eerst.
Foto's plaatsen lukt hier niet, die houden jullie nog tegoed.
Groetjes uit een (nu weer) zonnig Pamplona.
Een overzicht van de laatste dagen.
Dinsdag 3/9: St-Jean-Pied-de-Port.
Iedereen in de herberg leeft met ons mee en vraagt hoe het met ons gaat. Ik vertel wat we van plan zijn maar dat ik nog best wel veel last heb van de blaren onder m'n voet. De dokter heeft er blarenpleisters opgedaan tot ontzetting van Ria, een van de vrijwilligsters. Moolskin, dat is het beste wat er is op dat gebied volgens haar. Maar niet of nauwelijks verkrijgbaar. Ze heeft het ooit gehoord en gekregen van een Canadees. We gaan naar boven om de spullen in de rugzak voor morgen te verdelen. Debby zit daar, ze is net aangekomen uit Canada, We raken aan de praat en vertellen dat we vandaag niet konden lopen. Ze is bezig met haar spullen, heeft veel te veel meegenomen. Bijna een hele medicijnkast en daarin zitten 4 vellen Moolskin. We krijgen het grootste vel. Dit is de Camino!
's-Avonds met alle 18 pelgrims, Huberta (eigenares van de herberg) en de 4 vrijwilligsters aan tafel. We krijgen een inleiding van Huberta en daarna stelt iedereen zich voor. 1 Fransman, 1 Duitser, 3 Nederlanders, dat zijn alle Europeanen. De anderen komen uit Nieuw Zeeland, Australië, Brazilië, Canada en USA. Allemaal hebben ze gehoord of gelezen over de Camino en komen nu helemaal hier naar toe omdat ze dat ook willen doen. Is dat niet heel bijzonder?
Woensdag 4/9: naar Roncesvalles, 25 km.
StJPdP ligt op 200 meter, we moeten vandaag naar de 1400 meter.
Ria neemt nog een foto van ons, we brengen de rugzak weg voor transport en rond 8 uur gaan we op pad. Het eerste uur is het nog redelijk vlak, dan gaat het steil omhoog. Wel over een asfaltweggetje, het gaat ons vrij gemakkelijk af. Om 10 uur zijn we bij auberge Orrison, dat ligt op 800 meter hoogte. Vlak hiervoor halen we Dawn in, een Amerikaan die we kennen van de herberg in StJPdP. Hij is bekaf. Niet vreemd als je gisteren bent aangekomen uit de USA en nu zo'n tocht maakt. We drinken koffie, Dawn krijgt een Cola van ons. Half 11 gaan we verder.
Nog steeds hetzelfde weggetje, minder steil. Prachtige uitzichten, we passeren het Mariabeeld rond half 12. Er staat boven een harde wind maar het het is prachtig weer, zonnig en helder. We genieten volop van de overweldigende omgeving waarin we lopen. Rond half 2 passeren we de grens van Frankrijk en Spanje.
Nog een klein stukje omhoog en dan zijn we op de Col Lapouder, 1400 meter hoog. Om kwart voor 3 beginnen we aan de afdaling naar Roncesvalles. Dat ligt op ruim 900 meter, we komen daar om 4 uur aan. Bij het klooster daar is een enorme herberg voor pelgrims, we krijgen slaapplaats 316 en 317 toegewezen. We komen op een slaapzaal met 20 nissen, in elke nis staan 2 bedden. Gelukkig geen stapelbed. Het ziet er prima uit en we hebben een eigen nis.
We drinken nog wat met Dawn en om 7 uur eten we een pelgrimsmenu, We zitten met 8 man aan tafel, 7 uit de herberg van Huberta. Er komt nog een Zuid Afrikaan bij en zo zitten we met 5 nationaliteiten te eten. Die Zuid Afrikaan heeft 8 kilometer gelopen tot Orrison, toen kon hij niet meer en heeft een taxi besteld die hem naar Roncesvalles heeft gebracht. Een prachtige vent, daar kan je mee lachen.
Om 8 uur gaan we naar de pelgrimsmis, op het eind komen alle pelgrims naar voren en krijgen de zegen.
Donderdag 5/9: naar Zubiri, 22 km,
Nederlandse vrijwilligers begeleiden hier de vele pelgrims, de 11 monniken zijn met te weinig en te oud. Een van deze vrijwilligers vertelt dat er vannacht 340 pelgrims waren, er is plaats voor ruim 400 man. Het is hier strak geregeld, 10 uur 's-avonds gaat het licht uit, om 6 uur weer aan en om 8 uur moet iedereen weg zijn,
Fons heeft weer een aardige blaar aan de onder- en zijkant van z'n hiel, die moet eerst verzorgd worden. Om half 8 gaan we weg. Pijnloos lopen is er niet bij ondanks de paracetamol. Na 2 kilometer doen we wat boodschapjes voor het ontbijt. Na 12 kilometer zijn we in Biscarrata en drinken daar een kopje koffie op het terras bij een barretje. We kunnen hier eventueel slapen, het alternatief is 10 kilometer verder. We bellen naar een pension in Zubiri, daar kunnen we slapen. Die mevrouw daar spreekt alleen Spaans en het komt nu goed van pas dat ik dat een beetje heb geleerd. Vraag niet hoe, maar het lukt.
Ik heb opnieuw een enorme blaar op m'n hiel. Als Hennie erin prikt, spuit het vocht eruit. We krijgen van een Iers stel een doosje gaasjes. Die van ons zijn op en zij kopen een pakje bij de supermarkt, geld willen ze niet hebben. Naast ons zit een stel, hij bekijkt het en schudt verontrust zijn hoofd. Hij komt naar ons toe, het is een Spanjaard (Fransesco) en is verpleegkundige. Hij vraagt of hij ernaar mag kijken. Al met al is hij bijna 3 kwartier bezig en behandelt alle blaren. Hij kijkt wel bedenkelijk. Hij spreekt bijna geen Engels en probeert uit te leggen hoe we dit verder moeten behandelen, maar dat valt niet mee om te begrijpen. Dan is mijn Spaans toch nog onvoldoende.
Om kwart voor 1 gaan we weer verder, zeker niet pijnloos, wel iets minder. Het wordt nog een zware tocht naar Zubiri. Een slecht pad en bovendien erg warm. Maar over dat laatste willen we niet zeuren, gezien de ervaringen van Hans en Frans. In Zubiri heerst flinke paniek, heel veel pelgrims kunnen geen slaapplaats vinden. Ook niet in het volgende dorp, 6 kilometer verder. We komen Fransesco en Anna nog tegen, die proberen een overnachting in Pamplona te regelen. Ze vragen hoe het gaat en we praten nog even met elkaar.
Maar wat doen we morgen? Is het wel verstandig om zo door te gaan terwijl er ook nog problemen met slaapplaatsen zijn? Daar gaan we vanavond eens goed over nadenken.We eten het pelgrimsmenu samen met een Franse jongen, hij slaapt in de sporthal op de grond, zonder matras.
Vrijdag 6/9: Zubiri.
We hebben besloten om 3 dagen rust in te lassen. Vandaag blijven we hier, morgen gaan we met de bus naar Pamplona. We doen de hele dag rustig aan, er is hier niets te doen. Internetten is niet mogelijk. Rond half 12 zien we alweer de eerste pelgrims arriveren. Ene Hans komt bij ons aan tafel zitten en vertelt al snel veel intieme dingen over z'n leven . Hij dacht hier even de bus naar Pamplona te pakken maar die gaat maar 1x per dag, 's-morgens om 10 uur. Dus blijft hij maar hier slapen. Hij wil een week lopen, heeft een strak schema en dat loopt nu al in de war. We moeten er een beetje om lachen en vertellen wat van onze ervaringen.
Dit soort dagen zijn eigenlijk nog zwaarder dan loopdagen, we hebben het gevoel dat je er even niet bijhoort als je al die pelgrims ziet aankomen. We bellen naar Pamplona of we daar kunnen slapen, opnieuw in het Spaans. Als we 's-middags wat gaan drinken komen we Debby weer tegen. Ze heeft veel aan ons gedacht en is benieuwd hoe het is gegaan over de Pyreneeën. Zelf heeft ze in Orrison geslapen, dus er 2 dagen over gedaan.
We eten in dezelfde bar als gisteren. We drinken eerst wat en zitten al gauw met 2 Duitsers en een Nederlander te praten. Het is druk met eters, heel wat meer als gisteren. De shift van 7 uur is helemaal vol en voor 8 uur staan er ook heel wat te wachten. Uiteindelijk zitten we aan tafel met een Spaans echtpaar en een Canadees vrouwtje. Die vertelt op een gegeven moment dat ze morgen jarig is en 46 wordt. En ik ben morgen ook jarig, 64! Het Spaanse vrouwtje was gisteren jarig, onze trouwdag. Grappig allemaal. Al met al weer een beetje Spaans kunnen oefenen, dat vinden ze toch wel leuk. Als we buiten komen regent het, voor het eerst.
Foto's plaatsen lukt hier niet, die houden jullie nog tegoed.
Groetjes uit een (nu weer) zonnig Pamplona.
-
07 September 2013 - 14:30
Frans En Tineke:
Hallo Fons en Hennie,
Ik eet niet of jullie er in geloven, maar wij hebben gisteren een "wees gegroetje' voor Fons gebeden.
Wij wilden er alles aan gedaan hebben wat we konden om jullie weer aan het open te krijgen.
Ik weet dat het voor jullie een deceptie zou zijn om op te geven.
En zie daar jullie lopen weer. Wat zijn wij blij voor jullie.
En nu maar hopen op betere (voet)tijden.
Groetjes
Frans en Tineke
-
07 September 2013 - 14:44
Elly Schelvis-Nieman:
Hoi Fons en Hennie,
Allereerst Fons van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Ik ben wel een beetje geschrokken van de berichten over de blaren die je hebt opgelopen. Juist jij die nooit ergens last van heeft tijdens het lopen.
Maar jullie doen er goed aan een paar dagen rust in te lassen en dan weer verder te kijken. Het kan toch niet zo zijn dat jullie de tocht af moeten blazen. Probeer te genieten van Pamplona en goed uit te rusten. Ik duim voor jullie dat na de rustdagen jullie je route weer kunnen vervolgen. Liefs Elly -
07 September 2013 - 16:00
Jacques:
Ola pellegrinos.
Alsnog van harte met jouw verjaardag Fons en ook met jullie trouwdag. Een cadeau in de vorm van goede voeten zou welkom zijn. Ik gun jullie dat dan ook van harte.
Mooie uitvinding die menu del pellegrinos. vinden jullie ook niet? Dat er nu nog zoveel mensen onderweg zijn. Bizar gewoon. Hopelijk hebben jullie op tijd onderdak.
Wens jullie alle goeds toe. Hoop dat het weer voor jullie goed blijft. Hier schijnt de zomer te stoppen, maar je weet maar nooit.
Bon Camino!!!
Jacques en Nel van Ewijk -
07 September 2013 - 16:39
Henk:
Allereerst van HARTE GEFELICITEERD met je verjaardag .Hennie natuurlijk ook.
Ik had al wat gemaild via facebook.Maar dit was ik effe vergeten Fons
HENK -
07 September 2013 - 17:18
Francis En Bram:
Als eerste wil ik jullie feliciteren met de verjaardag van ome fons.
Ben blij te horen (lezen) dat er alweer gelopen wordt, en ook geweldig dat er uit alle hoeken hulp wordt geboden.
En bij deze wensen we jullie weer een goede voortzetting!
Xxxjes, Francis -
07 September 2013 - 17:29
Antoinette Mostert:
Alsnog van harte met je verjaardag. Het is weer leuk om jullie verslagen te lezen, behalve de minder leuke dingen natuurlijk. Succes ermee en nog veel plezier.
-
07 September 2013 - 17:32
Dewi:
Allereerst van harte gefeliciteerd met uw verjaardag ome Fons!
Geweldig om alles vanuit mijn 'luie stoel' mee te krijgen.
Inderdaad de mooie en helaas minder mooie berichten.
Maar gelukkig lopen jullie weer, fijn!
Liefs Dewi -
07 September 2013 - 21:10
Ninja:
Lieve Hennie en Fons,
Feliz cumpleaňos en nog vele mooie jaren. Goh Fons wat jammer van die blaren. Zeer van harte hopen wij dat jullie de wandeling kunnen voortzetten met goed wandelweer. We leven met jullie mee en begrijpen de teleurstelling.
Les deseo un agradable paseo!
Liefs, Don en Nien -
07 September 2013 - 23:32
Peter En Paula:
Hallo Fons en Hennie,
Fons,allereerst van harte gefeliciteerd met je verjaardag. Wie had dat nou verwacht, blaren.....
Wat een ramp. Met elke stap word je daar aan herinnerd. Ondanks ervaring er mee, hebben we helaas niet de gouden tip...
We hopen van harte dat jullie de tocht voort kunnen zetten. We hopen snel op betere berichten
Groetjes Peter en Paula -
08 September 2013 - 11:56
Jacques:
Ola peregrinos (en niet pellegrinos, zoals ik jullie eerst noemde)
Ik heb jullie beloofd nog een paar adresjes door te geven.
Hier komen ze.
Na Sto Domingo de la Calzada kom je in Belorado. Je hebt daar een heerlijke B&B gedreven door een Hollander met zijn vrouw uit Nicagarqua. Naam Casa Waslala. adres Calle Mayor 57 te Belorado. tel. (034) 947580726 of (+34) 647102254. email casawaslala@gmail.com. Als je er komt doe Paul dan de groeten van de Hollander die daar overnachtte in 2009 en een blesure aan de schouder had. Een echte aanrader om even op verhaal te komen na een serie herbergen. Wel iets duurder!
In Santiago aangekomen hebben wij geslapen bij Hospedaje Rodriguez. Adres Ruela do Pison 4 te Santiago de Compostela. tel (+34) 606385375 (Monica, een ontzettend aardige vrouw, die spontaan onze vuile spullen in de wasmachine deed en er niets voor vroeg) of (+34) 981588408 ligt iets buiten het centrum. Lekker rustig. Wel uitkijken met een rare knik in de trap.
Hoop dat jullie er wat aan hebben.
Voor de rest buen camino en geniet van alles daar.
Groeten, Jacques van Ewijk -
08 September 2013 - 12:01
Ab En Tiny:
Fons van harte gefeliciteerd met je verjaardag.
Jullie berichten zijn niet zo best, jammer dat er niets aan te doen is wat jullie ook proberen
aan die blaren. Het zou jammer zijn als jullie de tocht moeten afbreken.
maar hou goede moet en we leven met jullie mee.
Heel veel sterkte en laten we het beste hopen.
groetjes Ab en Tiny -
09 September 2013 - 06:42
Tineke En Hans:
Hoi Fons en Hennie,
We hebben je al gefeliciteerd via de sms Fons en we hopen dat ke ondanks alles toch wel een leuke verjaardag heb gehad. Wel balen zeg van de blaren en de ontstekking dat was niet afgesproken toch ?
Wij hopen dat het snel allemaal de goede kant op gaat en herstelt van alle ongemakken en wensen jullie een hele voorspoedige voorzetting van jullie bijzondere reis.
Bij ons gaat alles prima wij zijn aan aftellen voor thailand en kijken daar heel erg naar uit.
veel liefs en nogmaals een spoedig herstel toegewenst.
Hans en Tineke -
10 September 2013 - 15:07
Cobi:
Hoi Hennie en Fons,Beetje laat maar toch nog gefeliciteerd
hoop dat het met de blaren nu wat beter gaat,
wat zien jullie toch heel veel en het medeleven van iedereen
geweldig .
wens jullie nog veel sterkte en ook nog veel wandel plezier.
groetjes Cobi en de rest van de woensdag ochtend club.
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
