Santiago de Compostela

Vanochtend rond 11 uur ben ik in Santiago aangekomen. In het hostel staan enkele computers. Ik heb eerst geprobeerd wat foto's te plaatsen maar dat is een moeizaam verhaal en ga dat straks nog eens proberen. Eerst even een verslag van de laatste dagen.

Donderdag 17/9: Caldas de Reis:
Deze plaats is bekend om z'n thermobaden, er is ook een openbaar bad en ik ga er even met mijn voeten in nadat ik het internetverslag heb gemaakt. Het water is lekker warm, 40 graden hoor ik. Daarna doe ik wat boodschapjes en loop nog wat rond.
Als ik op een terrasje een glaasje wijn drink, komen Ineke en Magda weer aanlopen. Ze komen er gezellig bij zitten. Even later komt een Canadees stel voorbij waarvan de vrouw ook blind is, Magda en Ineke hebben die al eerder ontmoet. Het is toch niet te geloven dat een blinde de Camino loopt, dat er ook nog een tweede blinde loopt en dat ze elkaar ook nog ontmoeten. Ik vind dat wel heel bijzonder.
Een Duitse vrouw komt naar me toe, ze sliep vannacht met haar man ook in het nonnenklooster en zit binnen. Samen met haar man en de andere vrouw die in het klooster sliep.
We gaan met ons drieën eten, Magda nodigt een vrouw die alleen zit ook bij ons aan tafel. Dat blijkt nota bene ook een Nederlandse te zijn, Willeke uit Zutphen. Het wordt nog vrij emotioneel als Willeke vertelt dat haar man begin augustus plotseling is overleden. Deze tocht, volledig georganiseerd, stond al vast en ze wilde dit toch gaan doen. Diep respect en bewondering hoor voor haar. Ook voor Ineke en Magda trouwens, als je hoort waar je zoal tegen aan loopt als je blind bent. (figuurlijk dan, hè)
We kunnen pas vanaf half 9 eten, om 10 uur gaat de herberg dicht. Dus ik moet snel en plotseling afscheid nemen en nog rennen om niet voor een gesloten deur te staan.
Ik doe overigens geen oog dicht. Naast mij ligt een Portugese man ongelooflijk te snurken en dat houdt hij de hele nacht vol. Ik lig ook nog eens vlak bij het toilet en het lijkt erop dat bijna niemand kan slapen. Om de haverklap gaat er iemand naar toilet, licht aan en weer uit. Tot overmaat van ramp begint dezelfde man om 6 uur al met plastic zakjes te rommelen, hij doet absoluut niet zachtjes en is om 7 uur nog steeds bezig. Ik ga er maar uit. Boven mij ligt een Zwitserse jongen en ik vraag even later of hij nog een beetje geslapen heeft. Verschrikkelijk, zegt ie. Ik ben vanaf Genève onderweg maar dit is het ergste wat ik heb meegemaakt.

Vrijdag 18/9: van Caldas de Reis naar Teo, 29 km.
Om kwart voor 8 ga ik op pad. Ik wil vandaag een flinke ruk maken zodat ik morgen op tijd in Santiago kan zijn. De herberg in Teo heeft weinig bedden, daarom reserveer ik voor de zekerheid een kamer in Casa Alfonso. Leek me wel leuk en 10 euro voor een kamer is te overzien, toch?
Het is mistig en fris, ik loop door mooie natuur. Rond 10 uur kom ik een barretje tegen, tijd voor koffie en een broodje. Maar ik krijg last van blaren onder mijn linkervoet, dat voelt niet lekker en probeer dat een beetje te verzorgen. Verder door een bos, heel mooi.
Ik praat even met een Roemeens stel en kom daarna een Italiaans meisje met haar vriend (uit Equador) weer tegen. Ze maakt een foto van mij, dat doet ze van iedereen die ze regelmatig tegen komt. Ik maak een foto van hen. Ook de 4 Duitse meisjes die ik de eerste dag al zag, kom ik weer tegen.
In Padron haal ik een stempel in de Jacobuskerk, daarna ga ik 130 treden omhoog naar een heuvel waar Jacobus voor de eerste keer zou hebben gepredikt. Volgens de verhalen zou Jacobus hier in Padron aan land zijn gegaan. Dezelfde treden weer naar beneden, allemaal met rugzak. Goed voor de blaren! Ik ga verder en lunch onderweg nog wat, een Spaanse omelet. Even verderop kom ik een man uit Hilversum tegen, hij is met zijn dochter (die in Spanje woont) op pad. Vlak voor Teo kom ik de 2 Portugese vrouwen ook weer tegen, we worden bekenden voor elkaar.
In het hostel is het rustig, alleen 3 Franse vrouwelijke pelgrims. Ik eet hier ook, alleen deze keer. Praat daarna nog met een man uit Slovenië, hij kwam laat binnen en is bekaf, heeft vandaag meer dan 40 kilometer gelopen.
Ik slaap toch wat onrustig omdat ik me een beetje zorgen maak om die blaren.

Zaterdag 19/9: van Teo naar Santiago de Compostele, 15 km.
Ik sta vroeg op, m'n linkervoet blijft pijnlijk. Voor de zekerheid neem ik een paracetamol en ga rond half 8 op pad. In een barretje snel een kop thee en tostada, daar moet ik Santiago mee halen. Ik kom de 2 Portugese vrouwen alweer snel tegen. Ook nog 3 vriendinnen van elkaar, uit Spanje, Equador en Columbia. En ook het Italiaans meisje met haar Equadoriaanse vriend spreek ik weer even.
Al met al heb ik niet veel last van de blaren, het is gevoelig maar niet al te pijnlijk. De laatste kilometers, ik ben dan al in een buitenwijk van Santiago, loop ik met Marja uit Veenendaal. De markering is hier slecht, maar met behulp van het boekje en wat vragen zijn we rond 11 uur bij de kathedraal. Het doet me niet zoveel, het is heel anders als de vorige keer. Marja is emotioneel als ze de kathedraal ziet. We nemen een foto van elkaar en nemen afscheid. Zij wil eerst koffie drinken, ik wil de kerk binnen. Dat mag echter niet meer met rugtas, die kan ik ergens in bewaring geven. Kost wel 2 euro.
Ik zie Martin weer en in de kerk ook nog Karl-Heinz en Martina, we omhelzen elkaar. Deze keer gaat het grote wierookvat (botafumeiro) wel de lucht in, een heel bijzonder spektakel. Als ik de kathedraal uit kom, schiet de man uit Hilversum met zijn dochter me aan. Al heb je elkaar maar een keer gezien of gesproken, hier is het altijd een bijzonder weerzien. De 2 Portugese vrouwen, het stel uit Italië/Equador, ik kom ze opnieuw tegen. De meesten gaan vandaag of morgen weer naar huis.
Bij het pelgrimsbureau waar de compostelles (een oorkonde dat je naar Santiago hebt gelopen of gefietst) worden uitgereikt, is het ongelooflijk druk. Ik ga eerst naar mijn hostel. Daarna weer even de stad in, nog steeds is het erg druk bij het pelgrimsbureau. Dan eerst maar even dit verslag maken en dan kijk ik nog een keer. Eventueel haal ik die compostelle morgen vroeg wel.
Morgen ga ik op pad voor het tweede deel, Finisterre en Muxia. Dat wil ik in ieder geval doen. Ik kijk even hoe dat gaat en dan beslis ik of ik ook terug loop naar Santiago (het oorspronkelijke plan) of toch de bus neem.

Groetjes uit een volop zonnig Santiago de Compostela.