Zojuist ben ik met de bus in Muxia aangekomen, nog eens bijna 30 kilometer lopen zag ik niet meer zo zitten. Gisterenavond heb ik het eigenlijk heel mooi afgesloten voor mijn gevoel. Nog even de toerist uithangen en dan naar huis.

Woensdag 23/9: van Corcubion naar Finisterre, 12 km.
Het is rustig op de kamer, we slapen hier maar met 6 man/vrouw. Luis is al weg als ik opsta, zo rond kwart over 7. Rustig inpakken en kijken of ik mijn ingezwachtelde voet in de schoen krijg. Dat lukt net aan, dus de veters doe ik losjes vast. Nog even een ontbijt in het dorp en rond half 9 ga ik op pad.
Meteen veel klimwerk, ook heb ik meteen een paracetamol nodig. Ik doe dan ook maar rustig aan, uiteindelijk staan er weinig kilometers op het programma. Dus alle tijd.
Rond 10 uur krijg ik Finisterre in zicht, om 11 uur ben ik daar. Ik haal de oorkonde op bij het officina de turisme en neem daarna een kopje koffie. Ondertussen zie ik Luis cs ook weer, Luis slaapt weer in dezelfde herberg als ik. Dat ziet er trouwens goed uit.
Ondertussen heb ik de hele tijd zitten denken wat te doen? Is het wel verstandig om naar Muxia te lopen? Waarom zou ik dat doen? Nu ik hier heb gezien wat de mogelijkheden zijn met openbaar vervoer, weet ik het zeker. Morgenochtend ga ik met de bus naar Muxia, kijk daar wat rond en kan dan 's-middags nog met de bus naar Santiago. Daar ga ik dan uitzoeken hoe en wanneer ik naar huis kan komen.
Als ik gedoucht heb en een broodje heb gegeten, loop ik terug naar het strand. Even met de voeten in het water en daarna een uurtje lekker luieren op het strand. Rond 4 uur lunch ik nog even uitgebreid want om 6 uur ga ik met Luis, Flores en Marisol naar Kaap Finisterre. Dat is nog bijna 3 kilometer lopen.

Kaap Finisterre:
Het is rond half 8, ik zit op een rots en kijk uit op de Oceaan. In de verte is het einde van de wereld, zo dacht men in de middeleeuwen. De zon schijnt, het is een prachtig gezicht. Ik ben niet de enige, overal zitten groepjes, stelletjes of mensen alleen. Hier en daar worden wat kleren verbrand. Ineens bedenk ik dat ik uiteindelijk toch helemaal hiernaar toe ben gelopen, het grootste deel met Hennie. Ik schiet vol, de tranen staan in mijn ogen. Waarom? Ik weet het niet. Ik weet wel dat ik Hennie wil bellen. Nu meteen. Als Hennie opneemt, kom ik bijna niet uit m'n woorden. Hennie schrikt, die vraagt zich af wat er aan de hand is. Het duurt even voordat ik rustig kan zeggen dat het hier zo mooi is, dat ik ongelooflijk veel van haar hou en dat ik haar mis. En dan is het goed, dan is er rust, zo is het mooi.
Ik schrijf dit allemaal meteen op als Iana naar me toe komt, ze is zojuist hier aangekomen en meteen doorgelopen naar de Kaap. Wat leuk om elkaar weer even te zien, 10 dagen geleden kwamen we elkaar voor het eerst tegen. Ze loopt verder naar beneden, ik zit alleen. Luis, Flores en Marisol zitten wat verder. De zon zakt langzaam, om half 9 verdwijnt ie achter het einde van de wereld.


Groetjes aan iedereen en tot gauw.